Je gaat backpacken in Latijns-Amerika, cool! Maar spreek je al een beetje Spaans?
Spaans? ¿Que si, Que no? Met Engels en wat handen- en voetenwerk moet het ook wel lukken toch? Nou, misschien niet helemaal. Reisspecialist Susan legt uit hoe een beetje Spaans haar tijdens haar reizen op het Latijnse continent hebben geholpen.
Leuk weetje: Na Chinees is Spaans de meest gesproken taal ter wereld. Engels komt pas op de derde pek. Met wat kennis van de Spaanse taal kun je dus wereldwijd met een hele hoop mensen praten.
1. Mijn koffer, alstublieft!
In Peru gaat je bagage altijd onderin of bovenop de bus. Je krijgt een nummertje waarmee je ‘m bij aankomst op je eindbestemming weer op kunt halen. Toen ik nog slaapdronken na een lange nachtrit keurig in de rij stond om mijn maleta weer op te halen, kreeg ik de schrik van mijn leven. “No, senorita, no maleta”. Ik was in een klap wakker. Waar is mijn bagage? Ik zwaai met mijn nummertje en roep “mi maleta, por favor!”. Nog iets harder roepen, misschien snapt hij me dan wel? Het mannetje van de bagage kijkt me streng aan terwijl hij me – goddank – mijn backpack overhandigd. Hij wijst naar mijn tas en legt uit: “No maleta, mochila”. Had ik dus per ongeluk alleen het woord voor koffer geleerd, terwijl ik met een rugzak reis. Weer wat geleerd.
2. Nog even wachten, buschauffeur
Mijn vriendin en ik kwamen op Cuba aan en hadden bedacht dat we direct vanaf de luchthaven een bus naar onze eerste bestemming zouden nemen. Die bus bleek iedere 2 uur te vertrekken. De eerste kwam over 10 minuten. Maar voordat we konden vertrekken, moesten we eerst al ons geld wisselen voor Cubaanse valuta - net als de rest van het vliegtuig. Mijn vriendin springt in de rij en wanneer ze bijna vooraan staat, verschijnt de bus. Ai! Dat is dus nu of pas over 2 uur vertrekken…
Ik ren naar de bus en begin te roepen "Por favor! Espera! Mi amiga! Dinero!". Met mijn hakkie-takkie Spaans charmeer ik de buschauffeur en de rest van de passagiers. Niemand klaagt over de drukke, witte toerist en de veroorzaakte vertraging. In tegendeel: mijn vriendin en ik hebben de rest van de busreis de leukste gesprekken gehad en meteen een aantal lokale tips gekregen.
3. Mijn favo ontbijtje
In Costa Rica verbleef ik een aantal dagen bij een gastgezin toen ik vrijwilligerswerk bij een dierenopvang deed. Mijn madre sprak enkel Spaans. Pittig, maar mijn kennis ging met sprongen vooruit. Ik had vanuit Nederland voor mijn Costa Ricaanse familie stroopwafels en hagelslag meegenomen. Ik legde uit dat waar ik vandaan kom men graag zoet ontbijt en chocolade op brood smeert. Geweldig vonden ze het. De laatste ochtend was ik best verdrietig omdat ik wegging bij deze lieve mensen. Toen ik bij de ontbijttafel aankwam lachte ze trots: “Susan, preparado desayuno dulce, su favorito!”. Stond ze daar met heerlijke pannenkoekjes als afscheidsontbijtje voor de zoetekauw uit Nederland! Ik wil hier nooit meer weg!
4. Baby misverstandje
Hoe en waar ik dit nu precies geleerd heb, weet ik niet meer. Maar het misverstand is me altijd bijgebleven. Er gebeurde in ieder geval iets waarvoor ik aan een local mijn excuses wilde aanbieden en ik voegde eraan toe “Estoy muy embarazada”. Mijn vrije vertaling van het Engelse embarrased. Waarop men mij – en vreemd genoeg ook mijn buik – vragend aan keek. Wat bleek, ik had net gezegd “Het spijt me. Ik ben heel erg zwanger”.
5. Wil je een taco bij je lift?
Na een bezoek aan een National Park in Midden-Amerika hadden mijn drie reisvrienden en ik de bus terug naar ons dorp gemist. We besloten te liften. We hoefden niet lang te wachten totdat onze omhooggestoken duimen effect hadden. Een vriendelijke man met een grote SUV wilde ons wel brengen. Voor ik er erg in had, zaten mijn reisvrienden achterin de auto. Ik mocht wel voorin, want ja, ik sprak Spaans. Bueno. De man vond het geweldig om toeristen in zijn land (Honduras) te ontmoeten en praatte honderduit. Ik verstond net genoeg om af en toe te kunnen reageren met een vriendelijke “Si, claro”. We stopten onderweg nog even bij een boerderij waar onze chauffeur een pakket cash kwam ophalen - we vroegen maar niets - en kwamen toen in het dorp aan. Omdat hij het gesprek met ons (mij) zo positief had ervaren, stond hij erop ons te trakteren op de beste lokale lekkernij. En zo werd het missen van de bus een heel bijzondere rit inclusief een lekkere taco èn een nieuwe amigo.
